Το Λέχοβο

Το Λέχοβο αποτελεί ένα από τα πιο ορεινά χωριά του Δήμου Αμυνταίου, χτισμένο σε μια κατάφυτη τοποθεσία, στους νοτιοανατολικούς πρόποδες του Βιτσίου ακριβώς στα όρια του Νομού Φλώρινας με τους Νομούς Καστοριάς και Κοζάνης. Ο πληθυσμός του αγγίζει τους 1.200 κατοίκους με τις ασχολίες τους να σχετίζονται κυρίως με τις οικοδομικές εργασίες για τις οποίες φημίζονται άλλωστε και εκτός των ορίων της περιοχής. Παράλληλα λιγότεροι είναι αυτοί που ασχολούνται με την γεωργία (παραγωγή φασολιών), την κτηνοτροφία και την μελισσοκομεία. Ο οικισμός χαρακτηρίζεται από σημαντικά ιστορικά γεγονότα άξια μελέτης κυρίως κατά τις περιόδους του Μακεδονικού αγώνα και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο οικισμός του Λεχόβου ιδρύθηκε γύρω στο 1600   από κυνηγημένους αγωνιστές που μετείχαν στο επαναστατικό κίνημα του μητροπολίτη Τρίκκης Διονυσίου του αποκαλούμενου Σκυλόσοφου (1540-1611). Η πορεία του στο χρόνο θέλει το Λέχοβο να περνά από διάφορες φάσεις με τον πληθυσμό του να αυξάνεται διαρκώς αλλά και να παρουσιάζει μεταβολές ως προς τη σύστασή του. Κατά τα χρόνια του Αλή Πασά κάτοικοι της Ηπείρου και του Σουλίου καταφεύγουν στο Λέχοβο, γεγονός που συνέβαλε σημαντικά στην πληθυσμιακή αύξηση του χωριού. Κατά την Επανάσταση του 1821 αρκετοί είναι οι κάτοικοι που συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα κατά της Τουρκοκρατίας.

Κατά τα μεταγενέστερα χρόνια στο Λέχοβο διαδραματίστηκαν σημαντικά ιστορικά γεγονότα κυρίως κατά τις περιόδους του Μακεδονικού Αγώνα, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης. Στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα αποτέλεσε καταφύγιο και ορμητήριο μακεδονομάχων που έδρασαν στη Δυτική Μακεδονία συμπεριλαμβανομένου και του Παύλου Μελά. Αργότερα, στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το Λέχοβο σημαδεύτηκε έντονα από τις δράσεις των κατακτητών κυρίως λόγω της ενεργής συμμετοχής αρκετών κατοίκων του στην Εθνική Αντίσταση ενώ εκεί δόθηκε μια από τις τελευταίες μάχες του πολέμου 1940-41, η Μάχη της στενωπού της Κλεισούρας.  Από τις 23 έως τις 26 Ιουλίου του 1943 οι Γερμανοί εισβάλουν στο χωριό λεηλατώντας και πυρπολώντας ότι βρίσκεται στο διάβα τους ενώ επιδίδονται και σε βασανισμούς κατοίκων. Λόγω του ολοκαυτώματος που υπέστη, το 1998 το Λέχοβο χαρακτηρίστηκε μαρτυρικό χωριό με το Προεδρικό Διάταγμα 398/98 ενώ είναι μέλος του "Δικτύου Μαρτυρικών Χωριών και Πόλεων της Ελλάδας".
             

Αξίζει να επισκεφθείτε:

• Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου: Έτος ανέγερσης το 1812 και ανακαίνισης το 1868. Έχει μεγάλης αισθητικής αξίας ξυλόγλυπτο τέμπλο, έργο Ηπειρωτών ταλιαδούρων του 1864, δεσποτικό θρόνο, άμβωνα και προσκυνητάρια.
• Αστική Σχολή: Πρόκειται για παραδοσιακό κτίσμα του 1900. Χρησιμοποιήθηκε ως σχολείο μέχρι το 1958, έπειτα ως κοινοτικό κατάστημα και από το 1984 στεγάζει το Εθνολογικό Λαογραφικό Μουσείο Λεχόβου. Αποκαταστάθηκε εν μέρει με δαπάνες του συλλόγου τη δεκαετία του 1980 και ολοκληρωτικά το 2005.
• Παραδοσιακές κρήνες: Κατασκευάστηκαν το 1908 και βρίσκονται στη μια πλευρά της Αστικής Σχολής.

Σημαντικά ετήσια γεγονότα:

• Πρωτοχρονιάτικο καρναβάλι: Διοργανώνεται στην πλατεία του χωριού.
  
• Η Μπουμπούνα: Πρόκειται για φωτιά που ανάβει το βράδυ της παραμονής της Τυρινής.
  
• Η γιορτή της λεχοβίτικης πίτας: Διοργανώνεται το Σάββατο της εβδομάδας του Αγίου Δημητρίου (26 Οκτωβρίου) στην πλατεία του χωριού.